در تهران با گونه‌ای از ساختمان‌ها مواجه هستیم که حاصل غلبه نظام‌های سازه‌ای و اقتصادی بر فرم معماری‌اند. نظم رسوب کرده‌ی نماهای دو بعدی این نوع تیپولوژی، در کنار مسیر متداول ساخت‌ و ساز به دنبال جواب‌های آماده و مرسوم می‌باشد که نتیجه آن عدم اجازه‌ی تامل بیش‌تر و جست‌و‌جوی شرایط آزمون نشده است. من در برابر این جریان متداول شتاب یافته، تلاش می‌کنم تا در حد امکان تسلط نظام سازه بر فرم معماری را برهم زده و گشودگی‌ها را از حفره‌هایی در حد فاصل دو ستون به المان های معنابخش فرم معماری تبدیل کنم.
در شرایط متداول ، با یک صفحه تخت و گرافیکی روی باکس اصلی و یا همان توده ساختمان مواجهیم، اما در معماری من به دنبال راهکار اصلی برای خارج شدن از این شرایط، شکستن و تقسیم کردن توده ساختمان به مجموعه ای از فضا‌های مجرد در درون خود و باز تعریف توده توسط آنها می‌باشم فضا هایی میان خالی در نما که نقش گشودگی و تامین نور را دارند و قسمت های صلب که وظیفه آن ها تامین فضای نیمه باز و تعریف حریم فضای خصوصی است.
بازتعریف توده ساختمان از کنار هم قرارگیری باکس‌ها با اندازه‌های مختلف و درزهایی در میان ، شکافی از جنس فضا به وجود ‌ می آورد و با خارج کردن گرید متعارف سازه ای از وضعیت خنثی و برهم زدن نظامات افقی و عمودی متعارف در نما، ادراک بصری ترازهای افقی معمول را نیز به تعویق می‌اندازد.معماری من تلاشی است هر چند کوچک در مواجهه با نظم رسوب کرده تیپولوژی میان‌بافت با بعد بخشیدن به تصویر گرافیکی آن، و سعی دارد که با تخطی حداقلی، امکان ناخوانایی مطلوب در خوانش اولیه‌ی مقیاس و ترازهای پروژه را ایجاد نماید.

پروژه مسکونی بوستان

پروژه مسکونی چهــار

پروژه مسکونی لالـــه